Οι φοιτητές πρέπει να γίνουν αναρχικοί Συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στο Γερμανικό περιοδικό Die Zeit

“Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές."

Αναδημοσίευση από http://parallhlografos.wordpress.com/

Κλέφτες καταστημάτων όλου του κόσμου ενωθείτε του Slavoj Zizek

Η επανάληψη, σύμφωνα με τον Χέγκελ, παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία: όταν κάτι συμβαίνει μόνο μία φορά, μπορεί να εκληφθεί ως ατύχημα, κάτι δηλαδή που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η κατάσταση είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Αλλά όταν το ίδιο γεγονός επαναλαμβάνεται, αυτό είναι σημάδι ότι μια βαθύτερη ιστορική διαδικασία εκτυλίσσεται. Όταν ο Ναπολέων ηττήθηκε στη Λειψία το 1813, φάνηκε σαν κακοτυχία. Όταν όμως ηττήθηκε και πάλι στο Waterloo, ήταν σαφές πλέον ότι η εποχή του τελείωνε.

Όλη η δύναμη στα ελεύθερα πανεπιστήμια του μέλλοντος Αναδημοσίευση από την Αυγή

Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης [ΕΠΚ] αποτέλεσε μια απόπειρα αναζωογόνησης του απελευθερωτικού χαρακτήρα της έρευνας και της μάθησης, εν μέσω μιας συνεχούς εμπορευματοποίησης της παραγωγής γνώσης στην κοινωνία. Παρακολουθώντας την εκπαίδευση και την έρευνα να εντάσσονται σε μια βιομηχανία που οργανώνεται πάνω σε εταιρικά πρότυπα, επιδιώξαμε να επαναφέρουμε στη ζωή την ιδέα του Πανεπιστημίου. Με τον όρο «ζωή» αναφερόμαστε στη ταραγμένη πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι εν μέσω των αντιφάσεων του καπιταλισμού. Στόχος μας ήταν να επανασυνδέσουμε την παραγωγή της γνώσης, τη μάθηση και τη συμμετοχή των δεξιοτήτων με την καθημερινότητα, μέσα από ένα αυτό-οργανωμένο θεσμικό πλαίσιο ενός ελεύθερου πανεπιστημίου. Η πρόθεσή μας αυτή ήταν πολυσύνθετη και βέβαια ουτοπική, ταυτόχρονα όμως πρακτική και πειραματική. Μετατρέψαμε το διαμέρισμά μας στην Κοπεγχάγη σε Πανεπιστήμιο διακηρύσσοντας πολύ απλά ότι «αυτό είναι ένα πανεπιστήμιο.» Έτσι, με αυτή τη δηλωτική πράξη, το οικιακό περιβάλλον του διαμερίσματός μας μετατράπηκε σε πανεπιστήμιο. Δεν απαιτήθηκε καμία αλλαγή στην διαρρύθμιση, εκτός μικρών πραγμάτων που χρειάζονται προκειμένου να φιλοξενηθούν άνθρωποι και να παρουσιάσουν τις σκέψεις τους, να μελετήσουν το αρχειακό υλικό, να προβάλουν φιλμ, να παρουσιάσουν έγγραφα και έργα τέχνης. Το σπίτι μας έγινε ένα δημόσιο ίδρυμα ταγμένο στην διαδικασία παραγωγής της κοινοτικής γνώσης και των κυμαινόμενων επιθυμιών