Thursday, February 11, 2010

Κρίση και Ελπίδα
του Νόαμ Τσόμσκι

Μπορείτε να καταβάσετε και τα οχτώ μέρη του άρθρου σε μορφή pdf.
Απλώς κάντε κλικ εδώ και στη συνέχεια πατήστε το κουμπί "Click here to start download.."


Sunday, February 7, 2010

Αμείβοντας τους ανθρώπους για τα ταλέντα και τη σκληρή δουλειά
του Χάουαρντ Ζιν

Στο άρθρο αυτό ο Χάουρντ Ζιν μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο ρυθμίζονται οι αμοιβές σήμερα. Συγκεκριμένα ασκεί κριτική στην επικρατούσα άποψη που υποστηρίζει ότι οι αμοιβές είναι ανάλογες του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς.


Στην σημερινή κοινωνία η επικρατέστερη άποψη για το πως διακυμαίνονται οι αμοιβές των εργαζομένων είναι πως οι αμοιβές αυτές είναι ανάλογες του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς. Ας δούμε λοιπόν αν η άποψη αυτή είναι βάσιμη.

Υπάρχουν δύο ζητήματα που θα μας απασχολήσουν.

Το πρώτο είναι αν και κατά πόσο είναι σωστή και θα έπρεπε να αποδεχτούμε την άποψη που λέει ότι οι αμοιβές θα πρέπει να είναι ανάλογες του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς. Γιατί θα έπρεπε να αποδεχτούμε ότι το “ταλέντο” κάποιου ο οποίος γράφει διαφημιστικά σποτάκια για διαφημίσεις σκυλοτροφών και αμείβεται με $100.000 το χρόνο είναι μεγαλύτερο από το ταλέντο ενός μηχανικού αυτοκινήτων ο οποίος αμείβεται με $40.000; Ποιος μας βεβαιώνει ότι ο Bill Gates δουλεύει πιο σκληρά από κάποιον που δουλεύει στη κουζίνα ενός εστιατορίου; Άραγε ο CEO ενός νοσοκομείου ο οποίος αμείβεται με $400.000 το χρόνο δουλεύει σκληρότερα από μία νοσοκόμα που αμείβεται με $30.000 το χρόνο; Ο πρόεδρος του πανεπιστημίου της Βοστόνης αμείβεται με $300.000 το χρόνο. Δουλεύει άραγε περισσότερο από τον καθαριστή ο οποίος καθαρίζει καθημερινά το γραφείο του; Το ταλέντο και η σκληρή δουλειά είναι ποιοτικοί παράγοντες και δεν μπορούν εύκολα να μετρηθούν ποσοτικά. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος να μετρήσουμε ποσοτικά την εργασία κάποιου έχουμε αποδεχτεί την μέτρηση της εργασίας, η οποία επιβάλλετε από τους ανθρώπους που βγαίνουν κερδισμένοι από αυτή τη μέτρηση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ομιλία του Fiorello Laguardia στο Κογκρέσο τη δεκαετία του 20 κατά την οποία αντιδρούσε σε μία νομοθεσία που θα παρείχε μεγαλύτερη αμοιβή στον διευθυντή του Treasury, Andrew Mellon. Ρωτούσε τότε ο Laguardia κατά πόσο είναι αλήθεια ότι ο Mellon εργάζεται σκληρότερα από μία νοικοκυρά στο Χάρλεμ, η οποία έχει να αναθρέψει τρία παιδιά και τα βγάζει πέρα με ένα εξαιρετικά χαμηλό μισθό. Πως είναι δυνατό να μετρηθεί ποσοτικά το ταλέντο ενός καλλιτέχνη, ενός ποιητή, ενός μουσικού, ενός συγγραφέα, ενός ηθοποιού, οι περισσότεροι από τους οποίους δύσκολα πλέον μπορούν να επιβιώσουν. Γιατί το ταλέντο ενός διευθυντή μιας επιχείρησης είναι μεγαλύτερο από το ταλέντο αυτών των ανθρώπων; Θα προκαλούσα τον οποιοδήποτε να επιχειρήσει να μετρήσει ποσοτικά την ποιότητα του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς. Στην πρόκλησή μου υπάρχει μία πιθανή απάντηση που είναι ο χρόνος εργασίας σε αντιδιαστολή με τον ελεύθερο χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση μία νοικοκυρά θα έπρεπε να αμείβεται περισσότερο από το οποιοδήποτε διευθύνοντα στέλεχος κάποιας εταιρείας. Και οι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν δύο δουλειές – και υπάρχουν εκατομμύρια από αυτούς – θα έπρεπε σίγουρα να αμείβονται περισσότερο από τα διευθύνοντα στελέχη των επιχειρήσεων που μπορούν να κάνουν δίωρα διαλείμματα και να πηγαίνουν πολυήμερες διακοπές στην Ιταλία.


Το δεύτερο ζήτημα είναι το αν θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά για να αμείβουμε την εργασία, ακόμη και αν μπορούσαμε να μετρήσουμε το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά ποσοτικά. Ζούμε σε ένα πολιτισμό ο οποίος μας διδάσκει πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και καμία αμφισβήτηση αυτού του δεδομένου δεν είναι επιτρεπτή. Φυσικά ο τρόπος με τον οποίο καθορίζουμε και μετράμε το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά έχει να κάνει απόλυτα με τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων. Θα μπορούσαμε όμως να χρησιμοποιήσουμε κάποιο διαφορετικό κριτήριο για τις αμοιβές; Γιατί να μην αμείβουμε την εργασία ανάλογα με το τι προσφέρει στην κοινωνία. Σε μία τέτοια περίπτωση η εργασία ενός κοινωνικός λειτουργός ο οποίος προσέχει μικρά παιδιά και βοηθάει την συντήρηση ηλικιωμένων σίγουρα αξίζει περισσότερο από τον διευθυντή μιας εταιρείας κατασκευής οχήματα για πολυτελή σπορ όπως το γκολφ. Παρόμοια μία δασκάλα, μία νοσοκόμα, ένας καλλιτέχνης σίγουρα θα έπρεπε να αμείβονται περισσότερο από κάποιον που διευθύνει μια εταιρεία κατασκευής όπλων. Ακόμα καλύτερο θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε ως κριτήριο αμοιβής τι χρειάζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν μία αξιοπρεπή ζωή. Καθώς οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων είναι λίγο πολύ οι ίδιες δε θα έπρεπε να υπάρχει ιδιαίτερη διαφορά στις αμοιβές και όλοι θα είχαν αρκετά λεφτά για φαγητό, στέγη, ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, διασκέδαση και διακοπές.

Φυσικά υπάρχει το παραδοσιακό επιχείρημα πως σε περίπτωση που δεν αμείβουμε τους ανθρώπους με υψηλούς μισθούς η κοινωνία θα καταστρέφει και ότι η πρόοδος του κόσμου, η οποία εξαρτάται από τους υψηλόμισθους ανθρώπους, θα σταματήσει. Αυτό είναι ιδιαίτερα αμφίβολο επιχείρημα. Που είναι η απόδειξη ότι οι άνθρωποι χρειάζονται υψηλά εισοδήματα ως κίνητρο για να κάνουν σημαντικά πράγματα. Βασικά υπάρχουν ενδείξεις ότι το κίνητρο τους κέρδος οδηγεί σε ιδιαίτερα καταστρεπτικά πράγματα – ότι αποφέρει κέρδος πρέπει να συνεχίσει να παράγεται και επειδή για παράδειγμα τα πυρηνικά όπλα αποφέρουν τεράστιο κέρδος θα συνεχίσουν να παράγονται. Οι άνθρωποι δημιουργούν και κάνουν όμορφα πράγματα χωρίς να έχουν ιδιαίτερα υψηλές αποδοχές. Για παράδειγμα, οι δάσκαλοι, οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι καλλιτέχνες, οι συγγραφείς, οι επιστήμονες, οι εφευρέτες, οι προγραμματιστές, όλοι τους δημιουργούν και κάνουν όμορφα πράγματα καθημερινά χωρίς να έχουν ως κίνητρο το υψηλό κέρδος. Και αυτό γίνεται διότι το χρηματικό κέρδος δεν είναι η μόνη αμοιβή που μπορεί κάποιος να εισπράξει. Η αμοιβή του να ξέρεις ότι προσφέρεις στην κοινωνία και ο σεβασμός των ανθρώπων γύρω σου σε συνδυασμό με μία αξιοπρεπή χρηματική αμοιβή είναι ικανοποιητικά κίνητρα για τους περισσότερους ανθρώπους. Αν πραγματικά χρειάζονται ιδιαίτερα υψηλά χρηματικά κίνητρα για να γίνει μία δουλειά, αυτά κατά την άποψη μου θα πρέπει να πάνε σε αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν τις πιο δυσάρεστες δουλειές. Για παράδειγμα εγώ δουλεύω ως καθηγητής πανεπιστημίου. Η δουλειά μου είναι δύσκολη αλλά σχετικά ευχάριστη σε σύγκριση με τη δουλειά ενός καθαριστή ή ενός σκουπιδιάρη. Γιατί λοιπόν εγώ χρειάζομαι μεγαλύτερο κίνητρο (χρηματικό) από τον καθαριστή; Αυτή η ερώτηση πρέπει μάλλον να απαντηθεί από ένα καθηγητή νομικής σχολής που είναι ειδικός στους τρόπους με τους οποίους συντάσσονται οι νόμοι.

Ένα ακόμη σημείο είναι πως έστω και αν δεχτούμε ότι ο τρόπος με τον οποίο το ταλέντο και η σκληρή δουλειά μετριούνται σήμερα είναι σωστός, πως αυτός σχετίζεται με τα μικρά παιδιά; Τα μικρά παιδιά δεν είχαν ποτέ την δυνατότητα να αποδείξουν ούτε το ταλέντο τους, ούτε τη σκληρή δουλειά τους. Γιατί λοιπόν κάποια από αυτά μεγαλώνουν μέσα στην πολυτέλεια και κάποια άλλα πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα;

Είμαστε όπως θα μπορούσε να παρατηρήσει ο οποιοσδήποτε πολύ μακρυά από τον να πετύχουμε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας. Μπορούμε όμως να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιώντας πολιτικές όπως η δίκαιη φορολόγηση, η νομική κατοχύρωση του χαμηλότερου επιτρεπτού εισοδήματος, η δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, η δωρεάν ιατρική περίθαλψη και η φτηνή προσφορά στέγης. Για τους ανθρώπους που ανησυχούν (κυρίως είναι ευκατάστατοι πράγμα που δε μπορεί να είναι σύμπτωση) ότι όλοι θα αμείβονται το ίδιο, μπορείτε να τους καθησυχάσετε λέγοντάς τους ότι η ίση αμοιβή σε όλους ούτε δυνατή είναι αλλά ούτε και θεμιτή. Συνεχίζοντας πείτε τους ότι ούτε χρειάζεται η διαφορά στα επίπεδα εισοδήματος να είναι τόσο μεγάλη. Και καταλήξτε λέγοντάς τους πως θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ελάχιστο όριο εισοδήματος για όλους και κυρίως για τα μικρά παιδιά τα οποία είναι αθώα θύματα της απίστευτα λανθασμένης άποψης που κυριαρχεί σήμερα όσον αφορά στην ιδιοκτησία και την περιουσία.

Howard Zinn, November, 25 1999
Μεταφραση: Πράπας Δημήτρης 07/02/2010
Διαβάστε το στα αγγλικά

Monday, February 1, 2010

Αλλάζοντας μυαλά, Ένα κάθε φορά
του Χάουαρντ Ζιν

Ο Χάουαρντ Ζιν, στο άρθρο αυτό που γράφτηκε το 2005 λίγες μέρες μετά από την έναρξη της δεύτερης θητείας του George Bush, μιλάει για την επιρροή των κοινωνικών κινημάτων στο σχηματισμό και στη μεταβολή της κοινής γνώμης. Περιλαμβάνοντας διάφορα ιστορικά παραδείγματα δείχνει ότι τα κοινωνικά κινήματα είναι ικανά να μετατρέψουν την κοινή γνώμη προσφέροντας τις κατάλληλες πληροφορίες. Η επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας δεν είναι πάντοτε σίγουρη αλλά τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά θετικά και ελπιδοφόρα.



Ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο την επόμενη μέρα της έναρξης της δεύτερης θητείας του George Bush. Τη μέρα αυτή το πρωτοσέλιδο των New York Times έγραφε “O Bush ξεκινά τη δεύτερη θητεία του λέγοντας ότι Το κάλεσμα της εποχής μας είναι η διάδοση της ελευθερίας στον κόσμο”. Δύο μέρες νωρίτερα στην ίδια εφημερίδα υπήρχε η φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού στο Ιράκ, να κλαίει καλυμμένο με αίμα. Η λεζάντα έλεγε “ένα κοριτσάκι στο Ιράκ ούρλιαζε και έκλαιγε μετά το θάνατο των γονιών της από Αμερικανούς στρατιώτες. Η οικογένεια βρισκόταν στο αμάξι τους και δεν σταμάτησε για έλεγχο. Η στρατιωτική αστυνομία ερευνά την υπόθεση”. Σήμερα στην ίδια εφημερίδα υπάρχει μία φωτογραφία νεαρών ανθρώπων να χειροκροτούν τον πρόεδρο Bush. Οι άνθρωποι αυτοί δεν διαφέρουν πολύ από αυτούς που εικονίζονται σε μία άλλη φωτογραφία, οι οποίοι διαδήλωναν εναντίον της πολιτικής του Bush στο Ιράκ. Πραγματικά αμφιβάλλω αν οι νέοι που χειροκροτούσαν τον Bush είχαν δει τη φωτογραφία του κοριτσιού. Και ακόμα και αν την είχαν δει αμφιβάλλω αν θα την σκεφτόταν όταν άκουγαν τον Bush να μιλάει για τη διάδοση της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Η αμφιβολία αυτή με οδηγεί σε ένα μεγαλύτερο ερώτημα. Τι ακριβώς χρειάζεται για να μεταβληθεί το κοινωνικό συνειδητό. Τι δηλαδή χρειάζεται ώστε κάποιος ρατσιστής να μετατραπεί σε οπαδό της φυλετικής ισότητας? Τι χρειάζεται για να αλλάξει γνώμη κάποιος που είναι υπέρ του πολέμου στο Ιράκ? Σε ερωτήσεις σαν και αυτές χρειάζεται οπωσδήποτε να δώσουμε απάντηση διότι είναι γνωστό ότι οι κοινωνική αλλαγή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αλλαγή του κοινωνικού συνειδητού.

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα δε χρειάζεται να κάνουμε κάποιο πολύπλοκο ψυχολογικό πείραμα. Αρκεί να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας και να συζητήσουμε με τους φίλους μας. Θα ανακαλύψουμε τότε πως κανένας δε γεννιέται έχοντας κριτική σκέψη απέναντι στο κοινωνικό περιβάλλον. Υπάρχουν κάποιες στιγμές ή περίοδοι στη ζωή μας, όπου συγκεκριμένα γεγονότα μας κάνουν εντύπωση και μας κάνουν να αμφισβητήσουμε τις απόψεις που έχουμε, οι οποίες έχουν ενσωματωθεί στη σκέψη μας από την οικογένεια, τη σχολική παιδεία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η παραπάνω διαπίστωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε την ευθύνη να εστιάσουμε την προσοχή των ανθρώπων σε πληροφορίες που δεν τους είναι εύκολα προσβάσιμες, και οι οποίες ενδεχομένως να τους κάνουν να ξανασκεφτούν κάποια πράγματα.

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε. Η απάντηση είναι προφανής και συνάμα βαθυστόχαστη. Όπως θα έλεγε το Βουδιστικό Μάντρα “Ψάξε για την αλήθεια στο σημείο που βρίσκεσαι.”

Αν σκεφτούμε τους ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν τον George Bush μπορούμε να πούμε ότι κάποιοι από αυτούς δεν θα άλλαζαν άποψη βλέποντας τη φωτογραφία του μικρού κοριτσιού. Θα έβρισκαν διάφορες δικαιολογίες. Πιθανώς θα έλεγαν ότι το συμβάν ήταν απλώς ένα ατύχημα ή πως ήταν μία μεμονωμένη πράξη κάποιων στρατιωτών ή ακόμη πως ήταν ένα δυσάρεστο γεγονός στην προσπάθεια απελευθέρωσης του Ιρακινού λαού.

Στις ΗΠΑ υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας ανθρώπων οι οποίοι πάντα θα πιστεύουν ότι η αμερικάνικη κυβέρνηση πράττει πάντοτε σωστά και πάντοτε προσπαθεί να προωθήσει την ελευθερία και τη δημοκρατία. Όποιο γεγονός και να τους παρουσίαζες δεν θα άλλαζαν ποτέ γνώμη. Ο πυρήνας όμως αυτός είναι μειοψηφία. Όπως ακριβώς μειοψηφία είναι και οι άνθρωποι που σθεναρά διαμαρτύρονται κατά του πολέμου.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο μειοψηφίες υπάρχει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων οι οποίοι έχουν ανατραφεί με την ιδέα ότι το αμερικάνικο κράτος προσπαθεί να προωθήσει το καλό στο κόσμο. Η πλειοψηφία αυτή δύσκολα μπορεί να πιστέψει κάτι διαφορετικό. Είναι όμως ικανή να ξανασκεφτεί αυτές τις ιδέες σε περίπτωση που της παρουσιάσεις μία διαφορετική άποψη την οποία στηρίζεις με συγκεκριμένα επιχειρήματα και γεγονότα. Αυτή άλλωστε είναι και η ιστορία των κοινωνικών κινημάτων.

Για παράδειγμα στις ΗΠΑ υπήρχε ένας σκληρός πυρήνας ανθρώπων που υποστήριζαν το θεσμό της δουλείας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1830 το κίνημα των οπαδών της κατάργησης της δουλείας (Abolitionists) ξεκίνησε. Αρχικά οι Abolitionists αντιμετωπίστηκαν εχθρικά και σε πολλές περιπτώσεις διώχτηκαν βίαια. Φτάνοντας όμως στο τέλος της δεκαετίας του 1850 η κοινή γνώμη είχε αλλάξει άποψη. Τι λοιπόν συνέβη σε αυτά τα τριάντα χρόνια? Οι πραγματικές διαστάσεις και η βαρβαρότητα του φαινομένου της δουλείας παρουσιάστηκαν στην πλειοψηφία των πολιτών κυρίως χάρη στον ηρωισμό και τη δράση των Abolitionists, στις μαρτυρίες των σκλάβων που είχαν δραπετεύσει και στη παρουσία των μαύρων ακτιβιστών όπως οι Frederick Douglass και Harriet Tubman.

Κάτι παρόμοιο συνέβη κατά την διάρκεια του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων στις Νότιες πολιτείες της Αμερικής. Δράσεις όπως το Montgomery Bus Boycott, οι Freedom Rides και οι διαδηλώσεις είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει γνωστή η πολύχρονη ιστορία ταπείνωσης και βαρβαρότητας προς εκατομμύρια ανθρώπους και ευαισθητοποίησαν πολλούς ανθρώπους τόσο στο Νότο όσο και στο Βορρά.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος του Βιετνάμ τα δύο τρίτα των Αμερικανών ήταν υπέρ του πολέμου. Μερικά χρόνια αργότερα τα δύο τρίτα ήταν εναντίον του πολέμου. Καθώς λοιπόν κάποιοι έμειναν σταθεροί στην άποψη τους, κάποιοι άλλοι άλλαξαν γνώμη. Οι συνέπειες των βομβαρδισμών παρουσιάστηκαν στο κοινό με διάφορες μορφές όπως για παράδειγμα φωτογραφίες δολοφονημένων μικρών παιδιών και φωτογραφίες ρίψης βομβών Ναπάλμ. Οι φωτογραφίες αυτές έκαναν αδύνατο πλέον να γίνουν πιστευτές οι δηλώσεις του προέδρου Johnson στις οποίες υποστήριζε ότι ο πόλεμος γίνεται για το καλό του λαού του Βιετνάμ και είναι απαραίτητος για να εμποδιστεί η διάδοση του Κομμουνισμού στον κόσμο.

Το ίδιο πράγμα συναίβει και με τον πόλεμο στο Ιράκ. Αρχικά τα 4/5 της Αμερικάνικής κοινής γνώμης ήταν υπέρ του πολέμου. Αυτό ήταν αποτέλεσμα κυρίως των συνεχών δηλώσεων του προέδρου Μπους για την σημασία του πολέμου στην προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας και της σημασίας του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Σήμερα με βάση τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων παρατηρείτε μία μετατόπιση της κοινής γνώμης. Τουλάχιστο το 50% της κοινής γνώμης είναι αντίθετο στο πόλεμο.

Αυτό που συναίβει τα δύο αυτά χρόνια είναι ότι η προσπάθεια κάποιων ανθρώπων έκανε εφικτό να παρουσιαστούν στη κοινή γνώμη οι πραγματικές διαστάσεις του πολέμου. Φάνηκε δηλαδή ότι ο Ιρακινός λαός αντί να υποδέχεται με λουλούδια του Αμερικάνους στρατιώτες αντιστεκόταν σθεναρά στην αμερικάνικη κατοχή. Αυτό έγινε με την παρουσίαση σχετικών φωτογραφιών και τη συγγραφή πολλών σχετικών αναλύσεων.

Είναι υποχρέωση και πρόκληση των εκπαιδευτικών να δώσουν στους μαθητές και φοιτητές τις πληροφορίες εκείνες που δεν γράφονται στα βιβλία και τις οποίες δεν μπορούν να πάρουν από τα ΜΜΕ. Ο οποιοσδήποτε έχει την ευκαιρία να συζητά με τους φίλους, τους γείτονες και τους συναδέλφους του πρέπει να κάνει το ίδιο. Περισσότερο μάλιστα εκείνοι οι οποίοι αρθρογραφούν σε εφημερίδες, περιοδικά και το Ίντερνετ και μπορούν με αυτό τον τρόπο να έχουν πρόσβαση σε μεγαλύτερο κοινό.

Η ιστορία μπορεί να δώσει όλα εκείνα τα παραδείγματα που μπορούν να πείσουν το κόσμο. Συγκεκριμένα η ιστορία των ΗΠΑ έχει να επιδείξει διάφορα παραδείγματα για την βιαιότητα του Αμερικάνικου επεκτατισμού. Η ιστορία των ιθαγενών της βόρειας Αμερικής, η καταστροφή της Κούβας, του Πουέρτο Ρίκο, της Αϊτής και κυρίως των Φιλιππίνων, η πολύχρονη κατοχή της Αϊτής και του Δομινικανής Δημοκρατίας, οι επεμβάσεις των Αμερικανών πεζοναυτών στην Λατινική Αμερική, τη Κορέα και το Βιετνάμ και ο τεράστιος αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν σε αυτές τις επεμβάσεις είναι κάποια από τα παραδείγματα που μας προσφέρει η ιστορία.

Οι ιστορικές αυτές αλήθειες βρίσκουν το δρόμο προς την επιφάνεια της κοινωνικής ζωής παρά τα οποιαδήποτε εμπόδια και διαλύουν σιγά σιγά την αξιοπιστία των οπαδών του πολέμου και του επεκτατισμού. Η σημαντικότερη δουλειά ενός κοινωνικού κινήματος είναι ακριβώς να παρουσιάσει αυτά τα γεγονότα στην κοινή γνώμη. Ακριβώς όπως η φωτογραφία του μικρού κοριτσιού από το Ιράκ.

Επιπλέον τα κινήματα πρέπει να κάνουν ένα ακόμη βήμα και να επιχειρήσουν να προτείνουν ένα διαφορετικό δρόμο αντίθετο στην απληστία και τη βία. Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται για την κοινωνική αλλαγή και εμπνέονται από το όραμα ενός διαφορετικού κόσμου. Σε μία χώρα με τον πλούτο των ΗΠΑ τα πάντα είναι εφικτά, αρκεί ο πλούτος αυτός να χρησιμοποιηθεί σωστά. Να μην ξοδεύεται δηλαδή σε πολεμικές συγκρούσεις και να μην συγκεντρώνεται στα χέρια μιας μειοψηφίας κάποιων υπέρ - πλούσιων.

Η αδικία που υπάρχει στο κόσμο επιβάλλει τον αγώνα για δικαιοσύνη. Την ίδια στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι στο κόσμο ζουν σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας και δυστυχίας η αμερικάνικη κυβέρνηση ξοδεύει 500 δισεκατομμύρια δολάρια στο στρατιωτικό προϋπολογισμό. Τα λόγια των ανθρώπων που συναντιούνται κάθε χρόνο στο Porto Alegre της Βραζιλίας επιδεικνύουν πως ένας διαφορετικός κόσμος όπου τα εθνικά σύνορα θα αμβλυνθούν και οι φυσικοί πόροι αυτού του πλανήτη θα χρησιμοποιούνται από όλους τους ανθρώπους είναι εφικτός.

Οι ψεύτικες υποσχέσεις των πλουσίων και ισχυρών για δήθεν διάδοση της ελευθερίας πρέπει να αποκαλύπτονται. Η διάδοση της ελευθερίας και της δημοκρατίας πρέπει να γίνει πραγματικότητα με την κοινή προσπάθεια όλων μας. Πρέπει να γίνουμε περισσότεροι και να αποκαλύψουμε την αλήθεια που συχνά βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, σε φίλους, γείτονες, συναδέλφους, εφημερίδες, περιοδικά και το Ίντερνετ.


Howard Zinn, March 2005 Issue
Μεταφραση: Πράπας Δημήτρης 31/01/2010
Διαβάστε το στα αγγλικά